کد مطلب:40402 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:32

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

منظور از هفت آيه (معجزه) اي كه خداوند به حضرت محمد6 داده و در قرآن فرموده: و ما تو را اي محمد با هفت آيت به سوي مردم ميفرستيم چيست؟

چنين آيهاي در قرآن نيامده است; بلكه قرآن كريم ميفرمايد: وَ لَقَدْ ءَاتَيْنَـَكَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِي وَ الْقُرْءَانَ الْعَظِيمَ ;(حجر،87) مقصود از سبعاً من المثاني هفت معجزه نيست، بلكه مقصود از آن سورة حمد است; چنان كه يكي از نامهاي سورة حمد، سبعالمثاني است. سبع به معناي هفت است و اين سوره هفت آيه دارد. در وجه نامگذاري آن گفتهاند: چون در هر نماز دوبار خوانده ميشود يا چون دوبار، يكي در مكه و بار ديگر در مدينه نازل شده است به آن سبع المثاني گفته شده است.( ر.ك: مجمعالبيان، علامه طبرسي;، ج 1، ص 47، مؤسسه الاعلمي للمطبوعات. )

در مورد حضرت موسيغ نيز تعبير به 9 معجزه دارد نه هفت معجزه: وَ لَقَدْ ءَاتَيْنَا مُوسَيَ تِسْعَ ءَايَـَتِم بَيِّنَـَتٍ;(اسرأ،101)

نه معجزهاي كه اين آيه به آنها اشاره كرده، عبارت است از: عصا، يد بيضا، طوفانهاي كوبنده (فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ اعراف، 133)، ملخ كه بر زراعتها و درختان آنها مسلط گشت و آفت كشاورزي آبادشان شد (وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ اعراف، 133)، قمّل (شپش يا يك نوع آفت نباتي)، قورباغه كه از رود نيل سر برآوردند و آن قدر توليد مثل كردند كه زندگي آنها را قرين بدبختي و مشكلات كرد (وَالضَّفَادِعَ اعراف، 133)، دم يا ابتلاي عمومي به خون دماغ شدن و يا به رنگ خون در آمدن رود نيل به طوري كه نه براي شرب قابل استفاده بود و نه كشاورزي (وَالدَّمَ ءَايَـَتٍ مُّفَصَّلَـَتٍ اعراف، 133)، خشكسالي (وَلَقَدْ أَخَذْنَآءَالَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ اعراف، 130) و كمبود انواع ميوه (وَنَقْصٍ مِّنَ الثَّمَرَ َتِ اعراف، 130).

شايان ذكر است كه معجزات حضرت موسي بيش از اين نه تاست; از جمله: شكافته شدن دريا (بقره، 50)، نزول مَنّ و سلويَ (بقره، 57)، جدا شدن قسمتي از كوه و قرار گرفتن همچون سايباني بالاي سر آنها (اعراف، 171)، بازگشت حيات به مقتولي كه قتل او ماية اختلاف بني اسرائيل شده بود (بقره، 73) و ... ولي از آن جا كه سياق آيه 101 سورة اسرأ نشان ميدهد، آيات نهگانه مربوط به هدايت و ارشاد فرعون و فرعونيان است; بنابراين نميتواند شامل معجزاتي مانند: شكافته شدن آب دريا و غرق شدن فرعون و فرعونيان و فرستادن مَنّ و سلويَ (بقره، 57)، خارج شدن چشمه از سنگ (بقره، 60) و مانند آنها باشد.( ر.ك: تفسير نمونه، آية الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 12، ص 309ـ311، دار الكتب الاسلاميه)